ΚΑΤΙ ΣΑΝ ΠΑΡΑΜΥΘΙ...

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν τα Χριστούγεννα. Μια γιορτή μαγική,  μια γιορτή ονειρεμένη.  Μια γιορτή που είχε τη δύναμη να κάνει τους ανθρώπους παιδιά. 

       Ίσως γιατί το νόημά της ήταν τόσο φωτεινό, το μήνυμά της τόσο  ζωντανό, που ζέσταινε τις ανθρώπινες καρδιές

« Και επί γης Ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία».

Τα χρόνια όμως περνούσαν. Ο κόσμος προχωρούσε μπροστά.  Οι άνθρωποι έκαναν τη ζωή τους πιο εύκολη, πιο άνετη, πιο πλούσια.  Και οι άνθρωποι όμως άλλαξαν.  Έμαθαν να νοιάζονται για την ύλη, αδιαφορώντας για την ουσία.  Αγίασαν τα μέσα και ξέχασαν το σκοπό.  Και τα Χριστούγεννα άλλαξαν.  Έγιναν πιο λαμπερά.  Τόσο λαμπερά που η λάμψη τους θάμπωσε τους ανθρώπους και έπαψαν να διακρίνουν πίσω από τα φώτα και τα στολίδια την αλήθεια των Χριστουγέννων.

Θα μπορούσε να είναι η αρχή ενός παραμυθιού.  Ενός παραμυθιού όμως για ενήλικες. Για όλους εμάς που περάσαμε χρόνια προσπαθώντας να φτιάξουμε το δικό μας σύγχρονο πύργο της Βαβέλ, θέλοντας να φτάσουμε, που;  Σ’ Εκείνον;

Φαίνεται πως ξεχάσαμε παλεύοντας να φτάσουμε κάπου, πως Εκείνος στην πραγματικότητα βρίσκεται μέσα μας.  Πίσω από έννοιες ξεχασμένες όπως αγάπη, προσφορά, αλτρουισμός, παρηγοριά, αλληλεγγύη.

Και τώρα έρχονται πάλι τα Χριστούγεννα. Ίσως λιγότερο στολισμένα και λαμπερά από άλλες φορές.  Τώρα μπορεί να είναι η ευκαιρία μας με πιο καθαρά μάτια να κοιτάξουμε μέσα μας.  Να σπάσουμε το επίχρυσο κλουβί που μας κρατά αιχμαλώτους στο μικρόκοσμό μας, να συμφιλιωθούμε με τον εαυτό μας και να απλώσουμε το χέρι στους άλλους δίπλα μας.  Σε όσους έχουν ανάγκη από ένα χάδι, λίγη αγάπη, λίγη ανθρωπιά.  Ίσως τότε τα Χριστούγεννα βρουν και πάλι το νόημά τους. Ίσως το μήνυμα της Γέννησης του Θεανθρώπου αγγίξει τις καρδιές μας και δούμε πως η Αλήθεια βρίσκεται σ’ Αυτόν και πως όλα τ’ άλλα έρχονται και φεύγουν.

Έτσι απλά.

 Καλά Χριστούγεννα!!!

  Β.Κ.