Η ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΗ ΓΙΟΡΤΗ ΤΟΥ ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ

Το Κατηχητικό Σχολείο της ενορίας μας για 4η  συνεχή χρονιά διοργάνωσε χριστουγεννιάτικη εκδήλωση στον Ιερό Ναό Αγιών Κωνσταντίνου και Ελένης την Κυριακή 22 Δεκεμβρίου 2013.

Τα παιδιά με πολύ αγάπη και ενθουσιασμό έπαιξαν ένα μικρό θεατρικό με θέμα "Την Άγια εκείνη νύχτα" και στην συνέχεια ακολούθησαν τραγούδια και τα παραδοσιακά κάλαντα. Μετά το πέρας της εκδήλωσης ακολούθησε κέρασμα για μικρούς και μεγάλους.

Παιδίον έγεννήθη ημίν, Υιός και εδόθη υμίν

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ !

ΙΕΡΑ ΠΑΝΗΓΥΡΙΣ ΑΓΙΩΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΑΙ ΕΛΕΝΗΣ

Με ιδιαίτερη λαμπρότητα και μεγαλοπρέπεια πανηγυρίσαμε και φέτος την εορτή των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης στο όμορφο χωριό μας.  Την εορτή τίμησαν με την παρουσία τους ιερείς της ευρύτερης περιοχής,  οι Δημοτικοί Σύμβουλοι Ακράτας κος Παναγιωτόπουλος και κος  Γιαννούλης, ο Πρόεδρος κος Κωνσταντίνος Δημόπουλος, το Διοικητικό Συμβούλιο Σαρακατσαναίων Πελοποννήσου και πλήθος κόσμου.

 Ιδιαίτερη λαμπρότητα στην εορτή, έδωσε η παρουσία του Μητροπολίτου Καλαβρύτων και  Αιγιαλείας κ.κ. Αμβροσίου ο οποίος και χοροστάτησε κατά την Θεία Λειτουργία, την κυριώνυμο ημέρα. 

Στον πανηγυρικό Εσπερινό μετά την αρτοκλασία ακολούθησε ιερή Λιτάνευση της ανθοστόλιστης Εικόνας στο χωριό με την συμμετοχή όλων των παρευρισκόμενων ιερέων αλλά και πιστών.

Την κυριώνυμο ημέρα τελέστηκε Αρχιερατική Θεία Λειτουργία από τον οικείο Μητροπολίτη κ.κ. Αμβρόσιο ο οποίος και ευχαρίστησε τον εφημέριο, τους ιεροψάλτες, τους επιτρόπους  και όλους τους ενορίτες για την τόσο κατανυκτική πανηγυρική Θεία Λειτουργία.

Το Θείο Λόγο κήρυξε ο Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Ταξιαρχών Αιγιαλείας π. Καλλίνικος Πουλής, ο οποίος και εστίασε στο γεγονός ότι ο Άγιος Κωνσταντίνος ήταν ο Πολιτικός ο οποίος υπερασπίστηκε τον Χριστιανισμό την εποχή μάλιστα που οι χριστιανοί αποτελούσαν μειοψηφία. Είπε χαρακτηρηστικά: " Ο Μέγας Κωνσταντίνος υποστήριξε την Εκκλησία. Σήμερα, από τους Πολιτικούς, η Εκκλησία διαπομπεύεται και βλασφημείται, και βλασφημείται το Άγιο όνομα του Ιησού Χριστού.  Αλλά πρέπει να γνωρίζουμε ότι η Εκκλησία και χωρίς την υποστήριξη της Πολιτείας, θα ζήσει και θα συνεχίσει το λυτρωτικό Της έργο.  Να γνωρίζουμε επίσης ότι η Εκκλησία είναι και για τον Λαό αλλά και για τους Άρχοντες και ο Ιησούς Χριστός ανάλογα δίδει την ανταμοιβή στους ανθρώπους".

Το ιερό αναλόγιο επάνδρωσαν ο κ. Αριστείδης Μπουχάγερ (Πρωτοψάλτης - Πάτρα) ο κος Κωνσταντίνος Σταυρόπουλος, ο κος Χρήστος Λυμπερόπουλος καθώς και νέοι ιεροψάλτες της Σχολής Βυζαντινής μουσικής της Ιεράς Μητροπόλεως μας κος Σπύρος Οικονομόπουλος και κος Σάββας Ζαφειρόπουλος.

   

Η ανθοστόλιστη Εικόνα των Αγίων Κωνσταντίνου & Ελένης στην είσοδο του  Ι.Ν.

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΩΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ & ΕΛΕΝΗΣ ΑΜΠΕΛΟΥ

ΑΡΤΟΚΛΑΣΊΑ ΣΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟ

ΛΙΤΑΝΕΥΣΗ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΕΙΚΟΝΟΣ

ΕΛΕΥΣΗ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ & ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ κ.κ. Αμβροσίου

ΥΠΟΔΟΧΗ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΙΕΡΕΙΣ

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ, ΟΙ ΙΕΡΕΙΣ, ΟΙ ΙΕΡΟΨΑΛΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΕΠΙΤΡΟΠΟΙ

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΝΑ ΜΑΣ ΦΩΤΙΖΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΠΡΕΣΒΕΥΟΥΝ ΥΠΕΡ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ ΗΜΩΝ!

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΆ ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΣΤΟΥΣ ΕΟΡΤΑΖΟΝΤΕΣ!!

ΠΑΝΑΓΙΑ Η "ΤΡΥΠΗΤΗ" Η ΠΟΛΙΟΥΧΟΣ ΤΟΥ ΑΙΓΙΟΥ

Η ΚΥΡΑ ΚΑΙ ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΑΣ

Απολυτίκιον

Ήχος α’

Ο ναός σου, Θεοτόκε, ανεδείχθη παράδεισος,

ως ποταμούς αειζώους αναβλύζων ιάματα,

ώ προσερχόμενοι πιστώς, ως Ζωοδόχου εκ Πηγής,

ρώσιν αντλούμεν και ζωήν την αιώνιον,

πρεσβεύεις γαρ συ τω εκ σου τεχθέντι,

Σωτήρι Χριστώ,

σωθήναι τας ψυχάς ημών.

Σήμερα Παρασκευή της Διακαινησίμου Εβδομάδος, δηλ. την Παρασκευή του Πάσχα, όπως λέγεται συνήθως, εορτάζεται η μνήμη της Παναγίας μας ως Ζωοδόχου Πηγής.  Την ημέρα αυτή στο Αίγιο τελείται με κάθε επισημότητα και με πάνδημη συμμετοχή η εορτή της Παναγίας Τρυπητής. 

 Η εορτή της Τρυπητής ως πολιούχου Αιγίου καθιερώθηκε με Βασιλικό Διάταγμα της 8ης Μαΐου 1937.  Με το Διάταγμα αυτό καθορίζονται λεπτομερώς όλα όσα αναφέρονται στη συμμετοχή των Αρχών και Εξουσιών του Στρατού, των Μαθητών κ.λ.π., και κάθε λεπτομέρεια για τη Λιτανεία.

 Αλλά βεβαίως δεν είναι το Βασιλικό αυτό Διάταγμα που συνιστά την εορτή!  Ότι καθιερώνει την Παναγιά μας ως πολιούχο είναι τα πολλά και συνεχή θαύματά Της, τα οποία αδιακόπως τελούνται εδώ και τα οποία προσελκύουν στη Χάρι Της τις μυριάδες των προσκυνητών!  Από τα πέρατα της Ελλάδος ευσεβείς άνθρωποι προστρέχουν στην πόλη μας για να αποθέσουν την ελπίδα τους, εάν κάποιο πρόβλημα τους βασανίζει ή την ευγνωμοσύνη τους, εάν το αίτημά τους έγινε δεκτό, γονυπετείς μπροστά στη χαριτόβρυτη και περίπυστη Εικόνα.

Είναι εξόχως συγκινητικό να βλέπουμε κάθε χρόνο τις εκδηλώσεις της ευλαβείας των πιστών ανθρώπων!  Πολλοί συρόμενοι με τα γόνατά τους ανηφορίζουν είτε από τον κυπαρισσώνα είτε από την κλίμακα.  Ανεβαίνουν με πολύ κόπο  και συγχρόνως με τόση χαρά τις βαθμίδες του Ναού (150 σκαλιά), ώστε μπροστά στην Ιερά Εικόνα να εκπληρώσουν το τάμα τους!   Στο Αίγιο επίσης δεν υπάρχει άνθρωπος, που θα παραλείψη το καθήκον του προς την Παναγία μας.  Όλοι ανεξαιρέτως θα κατηφορίσουν στην παραλία, για να προσκυνήσουν την και Κυρά και Δέσποινα του κόσμου, την Αρχόντισσα του Λιμανιού του Αιγίου, και να ανάψουν το κερί τους!

 Ο εορτασμός είναι τριήμερος.  Τις πρωϊνές ώρες της Παραμονής τελείται

μια μικρή λιτανεία και η ιερά Εικόνα μεταφέρεται από το θρόνο Της και τοποθετείται στο μέσον του Ναού.  Εκεί παραμένει μέχρι το βράδυ της Κυριακής του Θωμά, οπότε αποδίδεται η εορτή της Ζωοδόχου Πηγής.  Η αγία Εικόνα δια λιτανείας και πάλιν μεταφέρεται στη θέση της.  Τοποθετείται στο θρόνο Της.  

 Το πρωΐ της Παρασκευής, μετά την επίσημη αρχιερατική θεία Λειτουργία τελείται πάνδημος Λιτανεία.  Η Ιερά Εικόνα φέρεται επισήμως στην πόλη και ο Λαός αγιάζεται. Στην κεντρική πλατεία, της Αγίας Λαύρας, τελείται δέησις και εκφωνείται ο πανηγυρικός εκκλησιαστικός λόγος.  Στην πόλη μας η Λιτανεία είναι μια προσευχή. Όλοι εδώ υποδέχονται με σιγή και ευλάβεια την ιερά Εικόνα της Θεομήτορος.  Γονατίζουν στο πέρασμα της. Ψελλίζουν λόγια προσευχής.  Κατανύγεται η καρδιά τους.  Δακρύζουν τα μάτια τους.  Μικροί και μεγάλοι τιμούν την Παναγία μας.  Μόνον οι ασθενείς και οι ανήμποροι απουσιάζουν!  Όλοι τρέχουν να προσκυνήσουν!  Στρώνουν μύρτα στο πέρασμά Της!  Τοποθετούν στο δρόμο πολύτιμα χαλιά, υφαντά του αργαλειού, κομμάτια περίτεχνα και πολύτιμα, ώστε να διέλθη πάνω τους η Μεγάλη Κυρία του Αιγίου!  Ανάβουν θυμίαμα και κεράκια, στολίζουν τα σπίτια τους με ότι πολύτιμο έχουν!  Στο Αίγιο η Λιτανεία της Τρυπητής είναι μια μεγάλη κατάκτηση της πίστεως! Η Παναγιά μας σαγηνεύει τις ψυχές όλων, συγκινεί και εμπνέει!  Ο ένας δανείζει την ευλάβειά του στον άλλον και όλοι μαζί προσκυνάμε την Κυρά των Αγγέλων, όταν διαβαίνει ενώπιόν μας!  

 Η Λιτανεία ολοκληρώνεται στην κεντρική πλατεία της πόλεως του Αιγίου στην πλατεία Αγίας Λαύρας απ’ όπου θα επιστρέψει και πάλι στον Θρόνο της.

Τέλος, εξ’ ίσου κατανυκτική και μεγαλοπρεπής επίσης είναι η Απόδοσις της εορτής, που τελείται κάθε χρόνο το απόγευμα της Κυριακής του Θωμά.  Χοροστατούντος του οικείου Μητροπολίτου και με την συμμετοχήν πλειάδος Ιερέων της πόλεως και της περιοχής ψάλλονται οι «Χαιρετισμοί της Παναγίας μας ως Ζωοδόχου Πηγής».  Συμμετέχουν με την κατανυκτική ψαλμωδία τους η Χορωδία Βυζαντινής Μουσικής της Μητροπόλεώς μας.  Περί το τέλος της Ακολουθίας γίνεται μικρή Λιτανεία εντός του Ναού και η Ιερά Εικόνα, την οποίαν υποβαστάζουν Ιερείς, τοποθετείται και πάλι στο Θρόνο Της.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΥ ΕΙΚΟΝΟΣ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΜΑΣ

Από τα ωραιότερα θρησκευτικά μνημεία της Ελλάδος είναι το σεβάσμιο και ιστορικό Ιερό Προσκύνημα «Ζωοδόχος Πηγή», γνωστότερο ως «ΠΑΝΑΓΙΑ η ΤΡΥΠΗΤΗ» του Αιγίου.  Ευρίσκεται στην παραλία της πόλεως του Αιγίου, κτισμένο επί αποκρήμνου βράχου ύψους 30 μέτρων περίπου πάνω από την επιφάνεια της θαλάσσης, μέσα σε σπήλαιο (=τρύπα, εξ’ ου και η ονομασία «ΤΡΥΠΗΤΗ ή ΤΡΟΥΠΗΤΗ», όπως ακριβέστερα αναγράφεται πάνω στην μεταλλική πλάκα – πουκάμισο της ιεράς Εικόνος).

Γραπτές ιστορικές πηγές, αναφερόμενες στον ιερό ζωγράφο και στον τρόπο ανευρέσεως της θαυματουργού Εικόνος, δυστυχώς δεν έχουν διασωθεί.  Σύμφωνα όμως με την ευλαβή Παράδοση, η οποία διασώζεται και μεταφέρεται από γενιά σε γενιά, περί τα μέσα του 16ου αιώνος (δηλ. το έτος 1550 περίπου), κάποιος ναυτικός έπλεε με το πλοιάριό του στ’ ανοιχτά του Κορινθιακού κόλπου.  Κατά την διάρκεια της νύκτας, μετά από σφοδρή θαλασσοταραχή, το πλοιάριο ναυάγησε και βυθίστηκε.  Ο καπετάνιος, ναυαγός τώρα στη μανιασμένη θάλασσα, παλεύει με τα αφρισμένα κύματα μέσα σε βαθύ σκοτάδι.  Μοναδική του ελπίδα η Παναγία μας, την Οποίαν με θερμή πίστη επικαλείται. Και να, στην αγωνία του, μέσα στο πυκνό σκοτάδι του Κορινθιακού, ξαφνικά ένα φως ξεπροβάλλει! Θεριεύει μέσα του η ελπίδα, επιστρατεύει όλες του τις δυνάμεις και, κολυμπώντας, κατευθύνεται προς το φώς εκείνο.  Φεγγοβολάει όλος ο βράχος!  Μια αόρατη δύναμη τον ελκύει και τον ενδυναμώνει, επιτέλους φθάνει εκεί, όπου το φως ξεπροβάλλει. Και ώ του θαύματος, δεν υπάρχει φώς, ούτε καίει κάτι!  Μια εικόνα φεγγοβολάει ολόκληρη και φωτίζει ολόγυρα!  Είναι η Χαριτόβρυτη Εικόνα της Παναγίας μας, κρυμμένη – ποιος γνωρίζει πόσους αιώνες – μέσα στο βραχώδες τούτο σπήλαιο.  Η Παναγία μας φανερώθηκε στο Αίγιο!  Ήλθε ανάμεσά μας! 

            Ο ευρέτης της Ιεράς Εικόνος γίνεται ο πρώτος ασκητής. (Το ασκητήριό του βρίσκεται στο ανατολικό μέρος του σημερινού ναού).  Το πρώτο ασκητήριο σύντομα εξελίσσεται σε μοναστήρι.

Θαύματα της Παναγιάς μας.

Πόσες ευεργεσίες δεν οφείλουν οι χριστιανοί στην Παναγία Τρυπητή!  Πόσα θαύματα, αφανή και φανερά, δεν τελούνται δια της μεσιτείας Της!  Πόσες φορές δεν σώθηκαν χριστιανοί από φοβερή ασθένεια, από κινδύνους και καταστροφές, όταν με πίστη ζήτησαν την προστασία και την βοήθειά Της!  Παραλείποντες τις ιάσεις διαφόρων ασθενειών, τις θεραπείες κωφαλάλων, τυφλών, παραλύτων, δαιμονιζομένων κ.α.  θα περιορισθούμε σε ορισμένα θαύματα που έχουν γενικότερη σημασία, όπως μας τα διέσωσε η καταγραφή που έγινε από τον π. Νικόλαο Ντρέκη.

Σωτηρία του Αιγίου από τους βομβαρδισμούς του 1941

            Η κατά τον Απρίλιο του 1941 ιταλικά και γερμανικά αεροπλάνα με αληθινή μανία βομβάρδισαν το Αίγιο.  Καμία όμως από τις εχθρικές οβίδες δεν βρήκε το στόχο της.  Όλες έπεφταν στη θάλασσα!  Και για να μη υπάρχει αμφιβολία, ότι το αόρατο χέρι της Παναγίας μας τις έσπρωχνε κατά κει, μία από τις οβίδες εκείνες έπεσε και σφηνώθηκε μέσα στην καμινάδα του εργοστασίου της Χαρτοποιίας Αιγίου, που βρίσκεται στην παραλία, την ώρα που το εργοστάσιο ήταν σε λειτουργία! Η βόμβα σφηνώθηκε μέσα στην καυτή καμινάδα και όμως δεν εξερράγη!  Δέχθηκε αρκετές ακόμη βόμβες, έμεινε όμως άθικτο! Κόσμος πολύς εργαζόταν εκεί. Τα θύματα θα ήσαν πολλά.  Γι’ αυτό και αποτέλεσε στόχο του εχθρού.  Σε ένδειξη ευγνωμοσύνης προς την θεομητορική επέμβαση και σωτηρία του η Διοίκησις του Εργοστασίου ανέλαβε την υποχρέωση να παρέχει δωρεάν ηλεκτρική ενέργεια προς τον Ιερό Προσκύνημα.   Αργότερα, μετά την απελευθέρωση της Πατρίδος οι Ιταλοί αεροπόροι που είχαν πάρει μέρος στον βομβαρδισμό του Αιγίου, ομολόγησαν ότι κατά την έφοδό τους δεν μπορούσαν να στοχεύσουν επιτυχώς, επειδή ένα νέφος πυκνό εκάλυπτε ολόκληρη την πόλη!  Η σκέπη της Παναγίας μας ήταν κι εδώ η σωτήρια σκέπη της πόλεως.

            Και άλλες ακόμη φορές κατά την περίοδο της γερμανικής κατοχής εκινδύνευσε με αφανισμό το Αίγιο.  Εσώθη όμως και πάλι με την Χάρη της Παναγίας.  Μετά το ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων και την καταστροφή των ιστορικών μας Μοναστηριών, οι κάτοικοι του Αιγίου έντρομοι ανέμεναν να έχουν την ίδια τύχη με τους Καλαβρυτινούς.  Όμως με την παρέμβαση του τότε Μητροπολίτου Καλαβρύτων και Αιγιαλείας, Θεοκλήτου, κάμφθηκε η οργή του Γερμανού Διοικητού Τένερ και επιτέλους εξεδόθη διαταγή περί μη καταστροφής της πόλεως.

            Κάτοικοι του Αιγίου, οι οποίοι έχονταν σε επαφή με τον θηριώδη εκείνο Διοικητή των ΕΣ-ΕΣ, διέσωσαν την ομολογία του:  πολλές φορές είχε απφασίσει να καταστρέψη το Αίγιο, αλλά μια μαυροφορεμένη γυναίκα εμφανιζόταν και τον εμπόδιζε.  Κάποτε μάλιστα στον απείλησε, ότι εάν τολμήση να θίξη την πόλη Της «θα τον μαρμαρώσει»!

Και άλλα θαυμαστά γεγονότα

 Στις 2 Μαΐου 1955 κατά την διάρκειαν της θείας Λειτουργίας θεραπεύθηκε η Μαρία Π.Κ, κάτοικος Αθηνών.  Η γυναίκα αυτή πριν από 29 μέρες, κατόπιν διαβολικής επεμβάσεως, είχε χάσει αιφνιδίως την φωνήν της. Νοσηλεύτηκε στην κλινική «Αγία Ελένη»  επί 17 ημέρες και είχε υποβληθή σε εγχείρηση, αλλά δεν ανέκτησε την ομιλίαν της.  Κατόπιν επιθυμίας της οι οικείοι την έφεραν στην Παναγία την Τρυπητή.  Παρέμεινεν εντός του Ναού, νηστεύουσα και προσευχόμενη.  Στις 2 Μαΐου 1955 κατά την Θεία Λειτουργίαν, όταν ο Ιερεύς ήρχισε να ψάλλη το «Εξαιρέτως, της Παναγίας Αχράντου…», η Εικόνα της Θεοτόκου έτριξεν, ενώ την ίδια στιγμή ξαφνικά ακούσθηκε η φωνή της ασθενούς: «Παναγία μου, σ’ ευχαριστώ που μου έδωσες την φωνήν μου…»!  το θαύμα τούτο συνέβη παρουσία εκατοντάδων εκκλησιαζομένων, το περιέγραψε δε εν εκτάσει ο τοπικός και ο αθηναϊκός Τύπος.

 Η Π.Σ.Γ., κάτοικος Αβύθου Αιγιαλείας υπέφερεν επί τριετίαν από ακατάσχετη αιμορραγία.  Οι θεράποντες ιατροί υπέδειξαν να υποβληθή σε εγχείρησι.  Η ασθενής, όμως, πλήρης πίστεως προς τον Θεό, παρεκάλει να την θεραπεύση χωρίς να χειρουργηθή.  Παρά ταύτα είχε ήδη ορισθή η ημέρα της εγχειρήσεώς της.  Όμως λίγες μέρες πριν, στις 7 Δεκεμβρίους 1958, είδε στον ύπνο της την Παναγία!  Της υπέδειξε να μεταβή στο Προσκύνημα, να ζητήση από την Επιστροπήν και να παραλάβη ένα δακτυλίδι από τα αφιερώματα, που υπάρχουν στην θαυματουργό Εικόνα της, να το φορέση με ευλάβεια και τότε θα ανακτήση την υγεία της.  Και, ώ του θαύματος!  Μόλις η Π.Σ.Γ., συμμορφώθηκε προς την εντολή της Παναγίας, «έστη η ρύσις του αίματος αυτής» και εθεραπεύθη τελείως!  Ήλθε κατόπιν εις γάμου κοινωνίαν με τον συγχωριανό της Ηλία Γ.Χ., απέκτησε δε και δυο τέκνα.  Οι θεράποντες ιατροί Ε.Τ., χειρούργος, και Α.Γ., παθολόγος, ομολόγησαν το υπερφυές θαύμα.

Πολύ συχνά οι Επίτροποι του Ιερού Προσκυνήματος στην ειδική θυρίδα των αφιερωμάτων, που είναι ακριβώς κάτω από την ιερά Εικόνα, ευρίσκουν αφιερώματα και χειρόγραφα σημειώματα, γραμμένα από χριστιανούς που κατά καιρούς έχουν ευεργετηθή από την Παναγία μας.  Είναι πολύ συγκινητικό να διαβάζει κάποιο τις εξομολογήσεις των ευεργετηθέντων.  Είναι γραμμένες με απλοϊκό τρόπο αλλά εκφράζουν τα αισθήματα των ανθρώπων χωρίς ψιμύθια και προσποιήσεις. 

ΤΟ ΑΓΙΑΣΜΑ ΠΟΥ ΑΝΑΒΛΥΖΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΒΡΑΧΟ
 ΕΝΤΟΣ ΤΟΥ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑΤΟΣ

        Η Σκέπη της Παναγιάς να μας προστατεύει!

  

ΠΗΓΗ: mkka.blogspot.com 

ΧΡΙΣΤΌΣ ΑΝΕΣΤΗ!

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ! 

Μερικές φορές αγαπητοί φίλοι μου πρέπει να αφήνουμε τα γεγονότα να μιλούν...............!

Είθε το φετινό ΠΑΣΧΑ να είναι ένα πραγματικό πέρασμα της ψυχής μας στον αγώνα για την αιωνιότητα. Ας προσπαθήσουμε φέτος να βάλουμε όλοι ένα λιθαράκι στην αλλαγή της υπάρχουσας κατάστασης, αλλάζοντας πρώτα κάτι από τον εαυτό μας.

Είθε το Φως το Αληθινό να φωτίσει τις ψυχές όλων μας!

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!!!!

Η ΖΩΗ ΕΝ ΤΑΦΩ

Η ζωή εν τάφω κατετέθης, 

Χριστέ, 

και Αγγέλων στρατιαί εξεπλήττοντο, 

συγκατάβασιν δοξάζουσαι την σην.

Μεγαλύνομέν σε, Ιησού Βασιλεύ, 

και τιμώμεν την ταφήν και τα πάθη σου, 

δι ών έσωσας ημάς εκ της φθοράς.

Η ζωή πώς θνήσκεις; 

πώς και τάφω οικείς; 

του θανάτου το βασίλειον λύεις δε 

και το Άδου τους νεκρούς εξανιστάς.                                                                                        

Με πολύ αγάπη οι κυρίες Γεωργία, Γιώτα, Μαρία, Βενετία, Αγγελική, Παγώνα, Κούλα εστόλισαν και φέτος τον επιτάφιο για την περιφορά στο χωριό. Όπως επίσης βοήθησαν και πολλοί άλλοι με τον τρόπο τους όπως οι επίτροποι, οι συγχωριανοί και μη.  Τους ευχόμαστε να έχουν υγεία και κάθε χρόνο να τιμούν το Χριστό μας με τα έργα τους. 

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ και ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ!!!

ΤΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ ΑΠΑΤΟΥΝ.....

ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΚΡΙΝΟΥΜΕ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΘΑΡΗ ΕΙΚΟΝΑ ΤΩΝ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ

΄Ηταν ένας ιερωμένος πολύ ευσεβής. Ήταν μάλιστα και πνευματικός κι εξομολογούσε τους πιστούς. Έτσι, έκρινε τα αμαρτήματα των ανθρώπων και τους έβαζε να μετανοούν. Έφτασε να πιστεύει πως ξέρει τι είναι το καλό και το κακό.

Ένα πρωί, του εμφανίστηκε ο άγγελος του. "Ο Θεός με έστειλε για να σου δείξω κάτι", του είπε. Τον πήρε και τον μετέφερε με θαυμαστό τρόπο πίσω από ένα θάμνο. "Πες μου τι βλέπεις;", τον ρώτησε. "Βλέπω έναν πλάτανο με παχύ ίσκιο και μια βρύση με δροσερό νερό να ρέει πλάι του", αποκρίθηκε αυτός. "Τώρα θα πρέπει να μου ορκιστείς ότι δεν θα επέμβεις ή έστω μιλήσεις, ό,τι και να δεις να συμβαίνει", τον πρόσταξε ο άγγελος. Ο ιερέας ορκίστηκε με κατάνυξη.

Μετά από λίγο, εμφανίστηκε ένας πλούσιος με το άλογό του και σταμάτησε να πιει νερό και να ξαποστάσει. Ήπιε νερό και ξάπλωσε για λίγο κάτω από το δροσερό ίσκιο του πλάτανου, όπου πήρε έναν υπνάκο. Ύστερα ξύπνησε, ανέβηκε στο άλογό του και συνέχισε το δρόμο του, αφήνοντας όμως πίσω του ένα πουγγί παραγεμισμένο με χρυσές λίρες.

Μετά από λίγη ακόμη ώρα, ένας δεύτερος άνθρωπος εμφανίστηκε πεζός και σταμάτησε να πιει νερό. Ξαφνικά, είδε το πουγγί με τις λίρες, το σήκωσε και άρχισε να χοροπηδά από χαρά. Έβαλε το πουγγί στην τσέπη του και χωρίς να χάσει καιρό, έτρεξε να εξαφανιστεί.

Λίγο αργότερα, ένας τρίτος άνθρωπος, έφτασε κι αυτός στη βρύση. Την ώρα όμως που έπινε νερό, επέστρεψε ο πλούσιος, ο οποίος είχε στο μεταξύ αντιληφθεί ότι είχε χάσει το πουγγί του και γύρισε να το αναζητήσει. Μόλις λοιπόν είδε τον άλλο άνθρωπο, άρχισε να τον κατηγορεί ότι του έκλεψε το πουγγί με τις λίρες και να του ζητά να του τις επιστρέψει. Άρχισαν να καυγαδίζουν και πάνω στον καυγά, ο πλούσιος έσπρωξε απότομα τον άλλο, εκείνος έπεσε στο έδαφος κι έσπασε το σβέρκο του σε μια απ' τις ρίζες του πλάτανου. Ο πλούσιος πανικόβλητος, ανέβηκε στο άλογό του κι εξαφανίστηκε...

"Πες μου τώρα", είπε ο άγγελος στον ιερέα. "Τι πιστεύεις γι' αυτά που είδες, ήταν καλά ή κακά;"

"Καλέ μου άγγελε", απάντησε εκείνος, "η ψυχή μου είναι βαριά από το κακό που είδα να συμβαίνει μπροστά στα μάτια μου, χωρίς να μπορώ να αντιδράσω. Ο ένας έκλεψε το πουγγί που δεν ήταν δικό του, ο άλλος κατηγόρησε άδικα έναν αθώο άνθρωπο και από πάνω τον σκότωσε, χωρίς μάλιστα να τιμωρηθεί."

"Δεν γνωρίζεις όμως ακριβώς την ιστορία", αποκρίθηκε ο άγγελος. "Ο πλούσιος που ήρθε πρώτος στη βρύση, είχε καταπατήσει τα χωράφια του δεύτερου και τα δικαστήρια τον είχαν δικαιώσει, όπως κάνει κάποτε η ανθρώπινη δικαιοσύνη, ν' αδικεί τους φτωχούς και να αθωώνει τους πλούσιους. Η θεία δικαιοσύνη όμως απαιτούσε ο πλούσιος να πληρώσει το χρέος του και αυτός ήταν ο τρόπος που επέλεξε ο Θεός για να συμβεί αυτό.

Ο τρίτος άνθρωπος, αυτός που σκοτώθηκε, είχε δολοφονήσει τον αδελφό του, χωρίς να το υποψιαστεί κανείς, ούτε και να τον κατηγορήσει. Οι τύψεις του όμως ήταν τέτοιες, που γονατιστός παρακάλεσε το Θεό να τον απαλλάξει απ' το βάρος που κουβαλούσε. Αυτός ήταν ο τρόπος που βρήκε ο Θεός για ν' ανταποκριθεί στην προσευχή του.

Όσο για τον ίδιο τον πλούσιο, μετά από αυτό που έκανε, χάρισε την περιουσία του στους φτωχούς και πήγε να γίνει ιεραπόστολος, προσφέροντας τεράστιο ανθρωπιστικό έργο στην Αφρική και σώζοντας πολλές ζωές."

Ο ιερέας κοίταξε τον άγγελο του εμβρόντητος, μην ξέροντας τι να πει. "Πήγαινε λοιπόν εν ειρήνη", τον αποχαιρέτησε ο άγγελος του "και να θυμάσαι πόσο λίγα γνωρίζεις, ώστε να μπορείς ν' αποφασίσεις τι είναι καλό και τι κακό."

Πηγή: http://www.palo.gr

Η ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΠΕΤΑΛΟΥΔΑΣ

Ένας άνδρας βρήκε το κουκούλι μιας πεταλούδας.

Μια μέρα εμφανίστηκε ένα μικρό άνοιγμα. Κάθισε και παρακολουθούσε την πεταλούδα για αρκετές ώρες, καθώς εκείνη προσπαθούσε να περάσει το σώμα της μέσα από το μικρό άνοιγμα. Ύστερα σταμάτησε. Δεν μπορούσε να προχωρήσει άλλο.

Έτσι ο άνδρας αποφάσισε να βοηθήσει την πεταλούδα. Πήρε ένα ψαλίδι και έκοψε τα κομμάτια από το κουκούλι. Η πεταλούδα βγήκε εύκολα, αλλά είχε πρησμένο σώμα και...καχεκτικά φτερά.

Ο άνδρας συνέχισε να την παρακολουθεί, περιμένοντας ότι όπου να 'ναι τα φτερά της θα μεγαλώσουν και θα απλωθούν αρκετά για να στηρίξουν το σώμα. Τίποτα δεν έγινε.

Στην πραγματικότητα η πεταλούδα πέρασε την υπόλοιπη ζωή της μπουσουλώντας εδώ κι εκεί δίχως να μπορέσει να πετάξει.

Εκείνο που δεν κατάλαβε ο άνδρας μέσα στην καλοσύνη και τη βιασύνη του ήταν αυτό: Το κουκούλι που αντιστεκόταν και η προσπάθεια που χρειαζόταν από την πεταλούδα να περάσει μέσα από το μικρό άνοιγμα ήταν ο τρόπος που θα την μεταμόρφωνε. (Θα πίεζε το υγρό από το σώμα της να πάει μέσα στα φτερά της ώστε αυτά να δυναμώσουν).

Όταν λοιπόν θα ήταν έτοιμη για να πετάξει θα έσχιζε το κουκούλι και θα χανόταν στον καθάριο αέρα.

Μερικές φορές η προσπάθεια που θα καταβάλουμε στις δυσκολίες είναι ακριβώς αυτό που χρειαζόμαστε στη ζωή μας.

Περνώντας μια ζωή δίχως δοκιμασίες και πειρασμούς τα πνευματικά μας φτερά θα έμεναν ατροφικά με αποτέλεσμα ποτέ μας να μην μπορούσαμε να πετάξουμε.

Οι δοκιμασίες μας μεταμορφώνουν από κάμπιες σε πεταλούδες αρκεί να τις αντιμετωπίζουμε με θάρρος, με πίστη και ελπίδα στον Πανάγαθο Θεό. 

ΑΓΙΟΡΙΤΙΚΟ ΒΗΜΑ

Ο ΑΘΕΟΣ

Ένας άθεος έκανε τη βόλτα του στο δάσος, θαυμάζοντας όλα αυτά που εκείνο το «ατύχημα της εξέλιξης" είχε δημιουργήσει.

-Τι καταπληκτικά δέντρα! Τι όμορφα ποτάμια! Τι απίστευτα ζώα! ...αναφωνούσε συνέχεια.

Ενώ περπατούσε κατά μήκος του ποταμού άκουγε ένα θόρυβο στους θάμνους πίσω του.

Γύρισε για να κοιτάξει. Τότε είδε μία τεράστια αρκούδα να πηγαίνει προς την κατεύθυνσή του.

Τρομοκρατημένος, βάλθηκε να τρέχει όσο πιο γρήγορα μπορούσε.

Κοίταξε πάνω από τον ώμο του και είδε ότι η αρκούδα ήταν πολύ κοντά. 

Άρχισε να τρέχει πιο γρήγορα!

Ήταν τόσος ο φόβος του, που του ήρθαν δάκρυα στα μάτια.

Εκείνη τη στιγμή σκόνταψε κι έπεσε κάτω αβοήθητος. Κύλησε στο έδαφος και προσπάθησε να σηκωθεί...

Μόνο που η αρκούδα ήταν ήδη από πάνω του, προσπαθώντας να τον ακινητοποιήσει

με το ένα πόδι ενώ με το άλλο προσπαθούσε να τον χτυπήσει με δύναμη.

Ακριβώς εκείνη τη στιγμή ο άθεος φώναξε: Θεέ μου!

Τότε ο χρόνος σταμάτησε. Η αρκούδα δεν αντιδρούσε. Το δάσος έπεσε σε σιωπή.

Μέχρι και το ποτάμι σταμάτησε να κυλά.

Ένα καθαρό φως εμφανίστηκε, στον ουρανό και μια φωνή ακούστηκε να λέει:

«Έλεγες στους άλλους ότι Εγώ δεν υπήρχα, και απέδιδες τη δημιουργία σε κάποιο κοσμικό ατύχημα.

Εσύ για χρόνια αρνιόσουν την ύπαρξή μου, περιμένεις τώρα να σε βοηθήσω εγώ

να βγεις από αυτή την κατάσταση;

Πρέπει να περιμένω ότι θα μου έχεις πίστη;»

Ο άθεος κοίταξε κατευθείαν στο φως και είπε:

«Θα ήταν, πράγματι, υποκρισία από μέρους μου να ζητήσω, ξαφνικά, να μου συμπεριφερθείς σα να ήμουν χριστιανός.

Ίσως, όμως... να μπορούσες να κάνεις χριστιανή την αρκούδα...»

«Πολύ καλά!» είπε η φωνή.

 

Το φως εξαφανίστηκε. Το ποτάμι άρχισε πάλι να κυλάει κι επέστρεψαν όλοι οι ήχοι του δάσους.
Και, τότε, η αρκούδα σήκωσε τα πόδια της, έκανε μια παύση, κατέβασε το κεφάλι και μίλησε:
«Κύριε, ευλόγησε αυτό το γεύμα που πρόκειται τώρα να φάω. Αμήν.»

ΧΑΙΡΕ ΝΥΜΦΗ ΑΝΥΜΦΕΥΤΕ

Η Παναγία μεσίτρια και βοηθός των ανθρώπων

Στη συνείδηση των ορθοδόξων πιστών η Παναγία έχει καθιερωθεί ως μεσίτρια που ενώνει τη γη με τον ουρανό, τον αισθητό κόσμο με τη νοητή ωραιότητα. Η αλήθεια αυτή αποτυπώνεται στους βυζαντινούς ναούς με την Πλατυτέρα που εικονίζεται στην κόγχη του ιερού. Η Παναγία είναι η κλίμακα από την οποία κατέβηκε ο Θεός στη γη, για να μπορέσει ο άνθρωπος να αποδεσμευθεί από τις συνέπειες της φθοράς και του θανάτου, να ατενίσει την ωραιότητα του προπτωτικού κάλλους και να πορευθεί προς τη θέωση. Γι’ αυτό η κλίμακα του Ιακώβ εξεικονίζει την Θεοτόκο που ένωσε τα «διεστώτα» και συνάπτει αυτά για πάντα με τις πρεσβείες και τη μεσιτεία της προς τον Υιό και Θεό της.

Με ποιά σημασία όμως η Παναγία θεωρείται μεσίτρια, αφού είναι γνωστό ότι ένας είναι ο μεσίτης Θεού και ανθρώπων, ο Ιησούς Χριστός; Ο Χριστός με τη θυσία του έγινε το «αντίλυτρο» για την εξαγορά όλων των ανθρώπων από τα δεσμά της πτώσεως, γεφυρώνοντας το χάσμα μεταξύ Πάτερα και εκπεσμένου υιού. Ο Χριστός είναι μεσίτης μεταξύ Θεού και ανθρώπων και η μεσιτεία του αυτή γίνεται δυνατή με την Παναγία που ως Μητέρα του Θεανθρώπου πρόσφερε σε όλους τη δυνατότητα να κοινωνούν με τον Θεό.

Βασική προϋπόθεση για την επανασύνδεση και προσέγγιση Θεού και ανθρώπων είναι η λύση της έχθρας γης και ουρανού και η επαναφορά των «αποστατών» στον Πατέρα, γράφει ο άγιος Ιωάννης Δαμασκηνός. Με τη λύση της έχθρας ανοίγει ο δρόμος για την υιοθεσία του ανθρώπου από τον Θεό. Η υιοθεσία ενεργοποιεί τη μετοχή στη θεία δόξα με το φωτισμό και την ανακαίνιση του συντετριμμένου πλάσματος. Η Παναγία ως μεσίτρια οδηγεί τον άνθρωπο στον Χριστό και πρεσβεύει για τη σωτηρία του. Στην εικονογραφία και την υμνολογία της Εκκλησίας, που αποτυπώνεται στις ακολουθίες, στους κανόνες, τον Ακάθιστο Ύμνο, τα θεοτοκάρια, τις συναπτές και σε κάθε σχετικό ύμνο, η Θεοτόκος δέεται υπέρ των πιστών και δεομένη εκφράζεται ως Μητέρα όλων. Αυτό διαφαίνεται περισσότερο στις θεομητορικές εορτές που αποτελούν ειδικότερες αφορμές καταφυγής των Χριστιανών στη σκέπη και προστασία της.

Η Παναγία βρίσκεται πολύ κοντά στον Θεό. Από το προνόμιο αυτό απορρέει η παρρησία της ενώπιον του υπέρ των ανθρώπων. Όταν οι πιστοί απευθύνουν δεήσεις και ικεσίες προς την Παναγία ή τους αγίους αυτό δεν σημαίνει ότι λησμονούν το σωτήρα Χριστό. Ο Χριστός τελικά σώζει τους ανθρώπους. «Ταις πρεσβείαις της Θεοτόκου, Σώτερ, σώσον ημάς» ψάλλεται στη θεία Λειτουργία. Η Θεοτόκος δεν σώζει, αλλά και δεν σωζόμαστε χωρίς αυτήν. Μέσω αυτής οικειούμαστε το σωτήρα Χριστό.

Στον Παρακλητικό Κανόνα, οι πιστοί απευθύνονται προς την Παναγία με την εξής ευχή: «Διάσωσον από κινδύνων τους δούλους σου Θεοτόκε, ότι πάντες μετά Θεόν εις σε καταφεύγομεν ως άρρηκτον τείχος και προστασίαν». Στον Κανόνα αυτόν αποτυπώνεται η θρησκευτική ευλάβεια προς το πρόσωπο της Παναγίας, την οποία επικαλούνται όλοι μετά τον Θεό Πατέρα για ενίσχυση και ενδυνάμωση. Η υμνολογική αυτή αναφορά αποτελεί μία ακόμη πτυχή της ορθόδοξης λατρείας όπου αποσαφηνίζεται ο μεσιτικός ρόλος της Θεοτόκου στις επικλήσεις σωτηρίας του κόσμου που απειλείται από την επικυριαρχία του κακού.

Ο Βασίλειος Σελευκείας προσδιορίζει το νόημα της μεσιτείας, όταν λέει: «Χαίρε κεχαριτωμένη, μεσιτεύουσα Θεώ και ανθρώποις, ίνα το μεσότοιχον αναιρεθή της έχθρας, και τοις επουρανίοις ενωθή τα επίγεια». Αυτή η υπέρβαση από τη σφαίρα της φθαρτότητας προς τα επουράνια και η επαγγελία της σωτηρίας και της αναστάσεως μπορεί να πραγματοποιηθεί μέσω της Παναγίας που πρώτη από όλους τους ανθρώπους δέχθηκε το χαρμόσυνο μήνυμα της αναστάσεως του Κυρίου. Η άποψη αυτή είναι διάχυτη στη λειτουργική παράδοση, την υμνογραφία και την εικονογραφία της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Παρά την απουσία βιβλικής θεμελιώσεως αυτής της θέσεως, οι μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας στα ερμηνευτικά τους υπομνήματα πάνω σε χωρία των συνοπτικών Ευαγγελίων αφήνουν να διαφανεί ότι ο Χριστός μετά την ανάστασή του εμφανίστηκε πρώτα στην Παναγία. Η ίδια ποτέ δεν αμφισβήτησε τη θεότητα του υιού της, ενθυμούμενη όλα τα παράδοξα και θεϊκά που συνέβησαν κατά τη σύλληψη, τη γέννηση και την επί γης παρουσία του Χριστού.

Η σωτηρία και η ελπίδα της αναστάσεως προέρχεται από τον ίδιο τον Θεό. Η οικείωση όμως της σωτηρίας από τους ανθρώπους καθίσταται δυνατή με τις πρεσβείες της Θεοτόκου που, προσφέροντας το τέλειο πρότυπο αγίου βίου, οδηγεί τους πιστούς στην αρετή και τη μετάνοια. Η βαθιά αυτή πεποίθηση του λαού για τη διαρκή παρουσία της Παναγίας στο χειμαζόμενο άνθρωπο παγιώθηκε από τους πρώτους χριστιανικούς αιώνες στη συνείδηση των πιστών. Η Θεοτόκος γίνεται «τοις λυπουμένοις ευμενές παραμύθιον, πάσι τοις αιτούσιν ετοίμη βοήθεια». Η ίδια είναι κοντά στους ανθρώπους, αισθάνεται λύπη γι’ αυτούς και ποθεί τη σωτηρία του σύμπαντος κόσμου. Αγκαλιάζει τους πάντες και είναι έτοιμη με την παρρησία και την εγγύτητά της στον Θεό να λύσει κάθε επώδυνη κατάσταση της ζωής, την οποία προκαλεί η αμαρτία .

Οι άνθρωποι έχουν το προνόμιο να διαθέτουν ισχυρό προστάτη και υπερασπιστή τους, την Παναγία, που με την παρέμβασή της αποδυναμώνει την επιρροή του κακού. Αυτή «δέεται και πρεσβεύει υπέρ ημών» ανατρέποντας τις ορμές των παθών και τον πόλεμο του πονηρού. Η Παναγία και επιθυμεί και μπορεί να βοηθήσει στην αντιμετώπιση των ποικίλων κακών, πριν ακόμη οι άνθρωποι τα αντιληφθούν. Τότε παρεμβαίνει η μεσίτρια, που με τις μητρικές της παρρησίες ικετεύει θερμά τον ουράνιο Πατέρα, σαν να πρόκειται για τον εαυτό της, προβάλλοντας τη συγγένεια της φύσεώς της με το ανθρώπινο γένος.

Η Παναγία επιβλέπει από ψηλά με συμπόνια ως «υπέρμαχος στρατηγός» το ποίμνιο που δεινοπαθεί από φανερές ή αφανείς επιθέσεις των εχθρών και κυρίως του παλαιού τυράννου, του πονηρού, κατά τη γραφή του αγίου Φιλοθέου Κοκκίνου. Η μεσιτεία της είναι το υπέρλογο εκείνο μέσο που όχι μόνο τιμά το ανθρώπινο γένος, αλλά και το ενισχύει, αφού το απαλλάσσει από την κυριαρχία του αιτίου των κακών έξεων και συνηθειών. Οι πιστοί δέονται στην Θεοτόκο να καταστείλει τα πάθη της ψυχής τους και να απολεπτύνει σταδιακά το νέφος της σάρκας, το παχύ και γεώδες αυτό προκάλυμμα. Ζητούν ακόμη να ενδυναμώνει τις νοερές κινήσεις και ενέργειες της ψυχής τους και να τις προσανατολίζει προς το αιώνιο και πρωτότυπο κάλλος.

Συχνά η απροθυμία της ανθρώπινης φύσεως και η νωθρότητα της διάνοιας καθιστούν τον άνθρωπο ράθυμο στην αρετή, που απαιτεί κόπο. Στην κατάκτηση της αρετής παρεμβάλλονται εμπόδια και αδιέξοδα. Γι’ αυτό στην πρώτη εμφάνισή τους ο πιστός καταφεύγει στην Θεοτόκο που δεν παύει να αγαπά και να φροντίζει τους ανθρώπους ως φιλόστοργη Μητέρα. Έτσι μεταβιβάζει τις ευεργεσίες της προς όλους αδιακρίτως και τους προστατεύει από τους πειρασμούς και τους κινδύνους. Ο Ιωσήφ Υμνογράφος ομιλεί ποιητικά για την ακοίμητη πρεσβεία της Θεοτόκου προς τον Θεό, που καθαρίζει τα πάθη της ψυχής με τις ιερές μεσιτείες της, δωρίζοντας παράλληλα και σωτήρια εγρήγορση για την εκπλήρωση του θελήματος του Θεού.

Είναι τόσο πολλές οι θλίψεις, οι συμφορές του βίου και οι πειρασμοί που κυκλώνουν από παντού τον πιστό, ώστε αναζητά την «κραταιά σκέπη» της Παναγίας και ζητά προστασία, κάνοντας έκκληση προς αυτήν: «Διά σπλάχνα ελέους σου, Παρθένε, μη παρίδης σεμνή ποντούμενόν με σάλω βιοτικών κυμάτων, αλλά δίδου μοι χείρα βοηθείας καταπονουμένω κακώσεσι του βίου». Στον αγώνα του ενάντια στο κακό ο πιστός καταπονείται ανελέητα από τις ορμές των παθών, από τα βέλη του πονηρού και από τις επαναστάσεις της σάρκας. Γι’ αυτό ζητά συνεργό και βοηθό του την Παναγία, ώστε να καταστείλει τις σαρκικές εκρήξεις και να αποτρέψει την κυριαρχία και επικράτηση του υλικού φρονήματος που γεννά την αμαρτία. Ο πιστός επικαλείται επίσης και την άμεση παρουσία του Θεού Πατέρα από τον οποίο ζητά να του δωρίσει «γρήγορον νουν, σώφρονα λογισμόν και καρδίαν νήφουσαν». Έτσι η προσωπική άσκηση συμβαδίζει με τη θεία αντίληψη. Ο πιστός δεν στηρίζεται στις δικές του δυνάμεις, αλλά περισσότερο στη βοήθεια του Θεού στον οποίο και προσφέρει όλη του την ύπαρξη, όπως έπραξαν οι άγιοι της Εκκλησίας, και κυρίως η Παναγία.

Οι πρεσβείες της Θεοτόκου στηρίζουν τον άνθρωπο μπροστά στους πειρασμούς και τη δύναμη του κακού. Ο άγιος Ιωάννης Δαμασκηνός εκτιμά ότι ο ανθρώπινος βίος θα ήταν αβίωτος, εάν οι πιστοί δεν είχαν την Παναγία «συνόμιλόν τους και μόνην επί γης καταλελειμμένην παρηγορίαν» .

Αν κάποιος επιθυμεί να πορευθεί προς τον Δεσπότη όλων, τον Θεό ή να ζητήσει συγγνώμη για τα παραπτώματά του, τότε στο πρόσωπο της Παναγίας θα βρει το χειραγωγό που θα τον οδηγήσει προς αυτόν. Η Θεοτόκος, λόγω της εγγύτητάς της προς τον Θεόν και της κοινής καταγωγής της με το ανθρώπινο γένος, γίνεται διαρκώς η μεσίτρια που συμφιλιώνει το πλάσμα με τον Πλάστη. Με τις πρεσβείες της χορηγεί στους πιστούς την εκπλήρωση των αιτημάτων τους. Και αν είναι υποχρέωση των τέκνων να αποδίδουν σεβασμό και τιμή στους κατά σάρκα γεννήτορες, ποιά ανταμοιβή θα ήταν αντάξια της Παναγίας που είναι η αιτία της πνευματικής γεννήσεως, ενηλικιώσεως, εμπλουτισμού και θεώσεώς τους;

Με δεδομένη την υπαιτιότητα του ιδίου του ανθρώπου για την πτώση του και την αμαύρωση του «κατ’ εικόνα», είναι φανερό ότι ο ίδιος δεν θα μπορούσε να ανακόψει την πορεία του προς τον όλεθρο. Αυτήν την καταλυτική πτώση του γένους διαπίστωνε με θλίψη και συμπόνια η Παρθένος και αναζητούσε το αντίρροπο φάρμακο για ένα τόσο μεγάλο πάθος. Διέγνωσε ότι μόνο μία κατεύθυνση υπήρχε· η ολοκληρωτική στροφή της προς τον Θεό και η μεσιτεία της για όλο το ανθρώπινο γένος. Κατά συνέπεια έγινε πρέσβειρα των ανθρώπων με τη δική της βούληση «ζητούσα όπως πιθανώς και γνησίως ομιλήσει Θεώ».

Η Θεοτόκος με τη συνεκτική δύναμη, το θεάνθρωπο υιό της που έφερε στους μητρικούς της κόλπους, γίνεται ενοποιός χώρα που συγκρατεί και ενώνει. Αγκαλιάζει όλους τους ανθρώπους, συγκεντρώνει τους διασκορπισμένους και τους συμφιλιώνει μεταξύ τους και με τον Θεό, όπως ακριβώς το κέντρο του κύκλου όλες τις διερχόμενες ευθείες. Η Παναγία γίνεται η κοινή εστία, το θεμέλιο βάθρο και η απαράμιλλη πηγή των υπερφυσικών χαρισμάτων, από τα οποία αντλεί πλούσια η νοερή και λογική φύση χωρίς όμως να μπορεί να υπερβεί την τελειότητα εκείνης.

Η Παναγία ως μέση μεταξύ δύο ιστορικών κόσμων, προ και μετά Χριστόν, μεσίτευσε όχι μόνο μεταξύ αυτών των δύο, αλλά και μεταξύ του Θεού και όλου του ανθρώπινου γένους. Η θέση της στο μυστήριο της θείας οικονομίας της έδωσε το προνόμιο να συνδέει μόνη αυτή το ανθρώπινο με το θείο. Έτσι κατέστησε τον Θεό Υιό ανθρώπου και ανέδειξε τους ανθρώπους σε υιούς του Θεού, γράφει ο άγιος Γρηγόριος Παλαμάς. Από αυτή τη θεία ιδιότητά της εκπορεύεται ο ρόλος της μεσιτείας και πρεσβείας της για τους ανθρώπους. Έκτοτε αναδύεται ως έμψυχο άγαλμα κάθε καλού, ως ζωντανή εικόνα κάθε αρετής, ως κοινωφελέστατη τιμή του ουρανού, της γης και των επέκεινα.

(Ευτυχίας Γιούλτση, «Η Παναγία πρότυπο πνευματικής τελειώσεως», εκδ. Π. Πουρναρά – Θεσ/νίκη 2001, σ. 153-162)

 http://vatopaidi.wordpress.com

~~~~~~~~~~~~~

Γ΄ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ ΣΗΜΕΡΑ, ΜΗΝ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΡΟΥΤΙΝΑ ΤΗΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑΣ ΝΑ ΜΑΣ ΣΤΕΡΗΣΕΙ ΤΗΝ ΧΑΡΑ ΤΗΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΜΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΥΠΕΡΟΧΟΥΣ ΥΜΝΟΥΣ ΠΟΥ ΘΑ ΨΑΛΛΟΥΝ ΣΗΜΕΡΑ ΤΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ ΣΤΟΥΣ ΝΑΟΥΣ. 

ΑΣ ΑΦΙΕΡΩΣΟΥΜΕ ΛΙΓΟ ΑΠΟ ΤΟ ΧΡΟΝΟ ΜΑΣ ΣΤΗΝ ΜΗΤΕΡΑ ΠΑΝΑΓΙΑ.... 

Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΑΖΙ ΜΑΣ !!!